24 City

Eerste veertig minuten dacht ik mijn favoriete Zhang Ke Jia te hebben gevonden, alhoewel was Platform eigenlijk wel van hem? (Ja) 24 City bewijst de kracht van eenvoudige emoties. Wat is er aangrijpender dan échte mensen die een verhaal vertellen en langzaam geëmotioneerd raken. Stuk voor stuk voor stuk. (Het wordt bijna een trucje) Zhang documenteert de sluiting van een groot industrieel complex en doet dat door interviews met fictie af te wisselen. Dat laatste is een van de minpuntjes, want het voelt ineens heel nep, te fanatiek in scène gezet, met voorspelbare dialogen. (Alle dialogen doen er niet toe in de film) Het gaat om de monologen, zoals het verhaal van een vrouw die vanuit het platteland naar het industrieterrein reist en onderweg haar kind kwijtraakt. Hartverscheurend. Met die anekdote piekt Zhang als het ware te vroeg, want alles daarna voelt futiel bij dat verlies. Hij interviewt langzaam jongere mensen, die toch kleinere problemen hebben. Wel een teken van de vooruitgang van China, zou je haast gaan denken.