Achilles and the Tortoise

Ondanks dat het hilarische Boiling Point laatst op dvd is uitgegeven was Takeshi Kitano een beetje uit mijn gedachten verdwenen. Ik was helemaal vergeten dat ie aan een soort vernietig mijn carriere-trilogie bezig was, waarvan dit het laatste deel is. De films van Kitano wekken ook altíjd de indruk nu echt zijn laatste te zijn, met diens eeuwige zelfmoord-thematiek, ook hier weer ruimschoots voorradig. Maar juist door er films over te maken blijft Kitano waarschijnlijk op de been. Hier graaft ie weer autobio, in een film over een jongen die net als hijzelf dolgraag schilder wil worden, maar het talent mist. Het eerste uur is bijzonder matig, met een flauw sepia-grauw effectje op de lens en clichés als de hardhandige stiefvader (een oom in dit geval). De film wordt leuker vanaf het moment dat de jongen naar art school gaat en de studenten losgaan in wilde podiumkunsten o.a. met plastic zakken, diepgevroren ijs en action paint met auto's. (Dat laatste zorgt voor een van de grofste grappen) In de laatste fase van de film is het hoofdpersonage bejaard, wordt het gespeeld door Kitano himself en krijgt de film de overbekende melancholie, die bijvoorbeeld ook al in Hana-Bi zat. Precies hetzelfde gevoel. Echt vernieuwen doet ie dus niet meer, maar toch doet het me wel weer wat. De wannabe-schilder blijft verwoed zoeken naar inspiratie en doet dat o.a. op de bodem van een badkuip. (Zijn vrouw duwt 'm op verzoek kopje onder!)