Viridiana

Een van de leukere Buñuel-films, al zegt dat niet zoveel als ik het zeg. Ik zal ook door Viridiana geen fan worden, maar het is een vermakelijk sardonische (diabolische) stang-film. Buñuel versus de katholieke kerk. Viridiana is het hoofdpersonage, een knap blond nonnetje dat met tegenzin een oom (Fernando Rey) op gaat zoeken. Hij heeft nochtans haar studies betaalt, wat een ondankbaar kreng is het. De oom is echter een verlengstuk van Buñuel's agenda en ontpopt zich, in de rug gesteund door een hondstrouw dienstertje, als een Freudiaanse slechterik, die het nonnetje in de trouwkleren van zijn verdacht snel overleden vrouw laat rondlopen, om haar dan met hulp van slaappillen net wél of net niet te verkrachten. Na nog een dramatische gebeurtenis begint de film eigenlijk opnieuw en haalt Viridiana een stel zwervers in huis. Het is hier dat de film echt vermakelijk wordt. De zwervers zijn eveneens ondankbare krengen, je hoort Buñuel bijna uit plezier in zijn handen wrijven, en de sujetten richten in de laatste zeer beroemde scène een chaotisch feestmaal aan. Ik moet zeggen dat ik had gemist dat dit een parodie op het Laatste Avondmaal was, maar een surrealistische (bijna Zéro de Conduit-achtige rebellie) sfeer had het zeker.