L'Atalante

Behalve dan dat het hoofdpersonage hier geen moordneigingen heeft, vind ik deze goed vergelijkbaar met een andere beroemde stokoude klassieker, Sunrise. Ook daar een liefdespaartje in crisis en de ontdekking van de grote stad. Sunrise wint op beelden, L'Atalante op gevoel. Net als Zéro de Conduite is het een heel sensuele film, met geknuffel, gebroken harten, doorkijkbloesjes en naaktfoto's. Die laatste hangen in de kajuit van een matroos, een Tom Waits-achtig volgetatoeëerd figuur. Een echte smeerlap, zo'n type dat een sigaret uit zijn navel kan roken. (Waar dan ook precies een vrouw is getatoeëerd, natuurlijk) Mooiste fase is als het nieuwbakken bruidje van de kapitein van het schip in een louche cafeetje in Parijs min of meer wordt versierd door een goochelaar annex verkoper in allerhande goederen.