Pather Panchali

Eindelijk deze vroege Indiase klassieker gezien, "de beste Indiase film aller tijden". Nu schiet me even geen andere Indiase film te binnen, in Bollywood heb ik me nooit verdiept, maar Pather Panchali is in elk inderdáád (goh!) goed, bewust kabbelend als de Italiaanse neo-realisten. De film gaat veel minder over Apu, het zoontje, dan ik dacht. (Ik meende me iets te herinneren dat ie weg liep van huis) Dat zal wellicht later in de trilogie zijn. Hier zien we meer de alledaagse bezigheden van een armoedig gezin. Pa vertrekt om geld te verdienen, moeder houdt de kinderen met wat rijst nipt op de been en het oude tantetje dat bij hen inwoont klaagt wat af. (Even lief als aandoenlijk personage) Twee scènes blijven zeker bij, op een moment rennen de broer en zus van het gezin door wuivend graan om een stoomtrein te zien. Het heeft iets magisch, iets hoopvols. Onterecht, zo blijkt later, want als pa eindelijk terugkomt zijn twee van de gezinsleden naar gene zijde vertrokken en schreeuwt hij woordloos.