Mifune's Last Song

Superlieve Dogma-film. Een van de beste volgens filmjournalist Mark Cousins en ik ben het met 'm eens, ook al is het op zich makkelijk om een debiel op te voeren. Doen het altijd goed. Bijna een soort Rain Man eigenlijk, alleen dan, ehm, onintelligent en door ufo's geobsedeerd! Hoofdpersonage is zijn broer die terugkeert naar hun ouderlijk huis. Pa is dood en daar zit nu dus nog die halvegare, die verzorgd moet worden. Het prachtige aan de film is dat de "normale" broer eigenlijk óók terugvalt in gek gedrag. Hij heeft tien jaar lang de schijn opgehouden, is net getrouwd (hilarische huwelijksnacht met veel geschreeuw) maar eenmaal terug thuis is ie gewoon ook weer de mafketel die hij in die omgeving wel móest worden. Gelukkig is daar een hoertje (altijd goed) om het duo te redden. Liefde, vriendschap en zelfs het broertje van het hoertje (een eerste klas schoftje) weet zijn plek nog te vinden in deze omgeving waar alles kan. Gooi er een maffe flamenco-gitarist en later zelfs een voltallig Beirut-orkestje bij en je hebt een aandoenlijk sympathieke film, die zich qua Deense galgenhumor netjes inhoudt.