The Getaway

Dacht niet dat Peckinpah zulk gelikt entertainment in zich had. Hij zal wel een beetje gedwongen zijn door de ster van de film, Steve McQueen, die later ook nog op eigen houtje Peckinpah's vaste soundtrackcomponist ontsloeg en Quincy Jones inhuurde. Een goed plan, niet in geringe mate omdat Quincy Toots erbij haalde. De funky en toegankelijke muziek past prima bij dit komische actie-spektakel. Eerst lijkt de film nog intellectueel te worden, Steve McQueen (die niet eens meer de moeite doet om te acteren maar gewoon 'cool' is) wordt dankzij een dealtje met de gevangenis-directeur vrijgelaten. Ik was allang blij dat 'the getaway' geen tunnelgraverij was. Maar hij is natuurlijk niet zomaar vrij en moet een bankoverval gaan regelen. Daarvoor heeft hij zin dinnetje nodig, de beeldschone maar akelig gortdroog articulerende Ali McGraw. Het intellectuele aspect zit 'm in hun relatie. Die is gecompliceerd, vol gekibbel en bijna Roegs. Hét Roeg-moment zit erin als McQueen naar een riviertje staart waar mensen aan de oever picknicken en hij fantaseert dat hij met z'n meissie in het water duikt. De bankoverval gaat vanzelfsprekend niet van een leien dakje en daar begint de ware vlucht, achterna gezeten door flikken en schurken. Bij die laatste zit het minste lijntje van de film, Hitchcockiaans melig en vrouw-onvriendelijk. De schurk van dienst gijzelt een dierenarts-paartje. Hij speelt eerst met een zwart katje en dan met het blonde.. Nou ja. Dit zorgt voor tal van flauwigheden en het arme domme blondje krijgt het later nog letterlijk voor d'r kiezen als McQueen d'r een verrassende ram voor d'r kop geeft. Heeft Peckinpah d'r toch nog wat fouts/bruuts in weten te smokkelen.