Shadows

Vrolijk en dan weer agressief debuut van Cassavetes. Dat soort bandeloos acteren krijg je denk ik al snel als je improviseert, zoals hier. Ik vraag me af of Cassavetes, met deze meer dan vijftig jaar oude film, een van de eerste was die Afro-Americans "normaal" in beeld liet verschijnen. Niet als servant of wat dan ook. Het leukst aan de film is in elk geval een Afro-duo jazz-zanger en manager, die kibbelen over het aankondigen van bunny-meisjes. (De zanger voelt zich daar te goed voor) De zanger heeft een heel licht zusje. Het lijkt wel het meisje van Douglas Sirk. Zij krijgt watt met een blanke jongen, die later een schok in zijn racistische inborst voelt als hij haar broer tegenkomt. Een mooi, pijnlijk moment. Het is allemaal nog heel rudimentair verder, al zitten in het vernieuwende Shadows al wel die trademark Cassavetes momenten van wildenthousiaste mannen, knokkend en flirtend en melig zingend.