The Way We Were

Het bewijs dat de NY Times 1000 Best Movies almanak er ook wel eens naast zit. Eigenlijk was niemand met deze film tevreden, wat zeker gold voor scenarioschrijver Laurents. Hij wilde een politiek verhaal rond een joodse ster (dat werd Streisand) maar kreeg een romcom, waar ook Robert Redford een grote rol speelt. Beide passen niet in de film en niet bij elkaar. Al meteen ziet vooral Streisand er veel te modern uit, voor een film die in de jaren '30 en '40 speelt. Ze kan ook eigenlijk niet acteren, in een soort komische modus die van Woody Allen lijkt gejat. Ik moest wel lachen toen ze ergens in de film worteltjes stond te schrappen, denkende aan haar What's Up Doc-Bugs Bunny rol. Zij is dus joods en fanatiek met politiek (communistisch zelfs) Redford is meer een soort Gatsby, een rijke student die zich nergens echt voor interesseert. Zelfs niet voor zijn eigen talent. De twee krijgen toch wat, dat werkt geen moment, zowel niet op doek, als in het verhaal. En dat duurt dan een paar uur! De film verkast nog naar Hollywood voor scenarioschrijf-avonturen, maar zelfs dat meta-aspect boeide me dit keer niet. Enige merkwaardige goede momentje is helemaal aan het end, als Streisand in het ziekenhuis ligt, eigenlijk voor iets positiefs, een bevalling, maar de film plots toch een soort Terms of Endearment-melancholie krijgt, dankzij een surreële flashback naar winters New York en sleetje rijden.