Greenberg

Hmm. Moeilijk. Ik zou er graag superenthousiast over worden, maar het is zeker niet Baumbach's beste. Het begint fantastisch, het einde is goed, maar te lang daartussen mist er iets. Misschien is het te gladjes. Ik weet het niet. Ik kreeg zelfs nauwelijks zin om de toch redelijke soundtrack van James Murphy te downloaden. De film mag dan wel Greenberg heten en Ben Stiller heeft duidelijk heel fanatiek zijn best gedaan, zo is hij flink afgevallen en heeft de ticjes van een neurotische man goed in de vingers, maar minstens zo belangrijk is de geweldige Greta Gerwig. Een mumblecore-meisje! Jammer dat ik uit dat subgenre nou net Hannah Takes the Stairs nog niet heb gezien. Het Wendy & Lucy-meisje (met een enorm hart voor honden) Greta heeft het beste moment van de film, in de opening, als ze door de drukke straten van Los Angeles rijdt en vriendelijk en nutteloos hardop vraagt of ze in mag voegen. "Thank you!" (Later mag het niet, een fraaie cirkel in slechts zeven minuten film) Lief, aandoenlijk en heel onzeker. Het is daarom dat ze waarschijnlijk met iedereen de koffer in duikt. Inclusief de man met het draadje los. Vriendin: "A mental patient just went down on you!?!?" Grunberg schreef in de Volkskrant dat hij vooral tevreden was over de seksscènes in deze film. Die zijn echt in zijn straatje ja, totaal absurdistisch, ongemakkelijk, Stiller gaat recht op de roos af en Greta denkt aan langsrazend verkeer. (En twijfelt over d'r bh) Dit zit allemaal in de goede eerste fase, als Greenberg op het huis van zijn broer begint te passen en dus met diens persoonlijke assistent te maken krijgt. Hij trommelt oude vrienden op met wie hij ooit in een bandje zat. Hier begint de film wat te kabbelen of wat teveel volgens het man verwerkt zijn levenstrauma's op z'n Hollywoods te lijken. Het wordt weer leuk als Stiller een lijntje doet en op een jeugdig feestje uit zijn plaat gaat en de volgende dag naar Australië denkt te vertrekken. Shit, mijn chapstick vergeten!