This Sporting Life

Eentje uit de Britse New Wave, die toch tekort schiet vergeleken met de Franse, maar wel haar eigen sfeer heeft. Meer theatraal en meer melodrama. This Sporting Life schetst het leven van een rugby-speler, een compromisloos en vrij onsympathiek hoofdpersonage. Hard in het veld en driftig erbuiten, als hij maar vergeefse pogingen blijft doen om zijn huisbazin te versieren. (Die zit vast in haar weduwe-zijn) De structuur van de film lijkt eerst heel boeiend, de rugby-speler heeft in een wedstrijd een hoop tanden verloren, moet bij de tandarts onder verdoving en begint dan in een koortsachtig dromen zijn leven te herinneren. Onder andere. hoe een Marcel van Dam-achtig oud baasje een trial voor hem regelt bij de club. Maar als hij dan weer in het 'nu' belandt gaat de film doodleuk gewoon een hele tijd verder, het zijn gewoon flashbacks om de flashbacks zeg maar. (Terwijl je zou verwachten dat alles op een significante wijze bij elkaar komt) Het is ook in dat laatste half uur (van de dik twee uur durende film) dat het verhaal wat begint te slepen. Weer een ruzie met de huisbazin, weer driftbuien. Als portret van Brits working class small town life is This Sporting Life echter best geslaagd. De dreigende kolencentrales op de achtergrond van het rugby-veld, als bewakers van een gevangenis.