L'Emploi du Temps

Fijn, een film die beter en beter wordt, while goin'. Behalve dan helemaal aan het eind. Men is weer eens te lief voor het hoofdpersonage, had best kunnen eindigen met een achterlaten auto waar een wanhopige vrouw over de telefoon tegen niemand praat, terwijl het hoofdpersonage op weg is naar de snelweg (of de trein, waar hij in het begin van de film al naar kijkt) om zich ervoor te werpen. Maar dan lijkt hij een nieuwe kans te krijgen, of is dat alleen in zijn hoofd? Of is het juist een vernedering? Blijven niettemin meer dan genoeg prachtscènes over om dat einde te, ehm, overleven. Zoals een The Way-achtige scène in de sneeuw, waarin de man met zijn vrouw wandelt, omkijkt en zij ineens verdwenen is en het even lijkt alsof hij haar vermoord heeft en dat gewoon zelf vergeten is. Helemaal aan het eind komt de man naar huis, als zijn web van leugens allang is ingestort en de familie daar angstig en kwaad op hem zit te wachten. Beter en spannender dan de thuiskomst van Viggo Mortensen in A History of Violence. Waar gaat dit om namelijk, ik vergeet de simpele synopsis. Een man is ontslagen, verzwijgt dat en doet alsof ie een nieuwe baan heeft bij de VN. Maar voor die pose heeft ie geld nodig. Hij begint een wat ongeloofwaardig piramide-spel met oude bekenden. Al snel heeft iemand hem door. En niet zomaar iemand! Het is natuurlijk geen toeval dat juist een small time crook, handelaar in troep en mede-oplichter hem binnen een paar seconden in een meeting in een hotel doorziet. Superrol van ene Serge Livrozet, een man met een zeer karakteristieke centenbak-kop, die, zou je bijna denken, een versie van zichzelf speelt, want volgens IMDB was dit zijn enige film tot op heden!