Ditmaal staan we ook bij de vaak
zo magische Schlesinger aan de kitchen sink. Te lijden. A Kind of
Loving (en niet méér dan dat!) moet een van zijn bitterste films zijn.
Het maakt eigenlijk niet eens uit hóe
huwelijken worden gesloten, of het nou door de ouders geregelde
uithuwelijking is, of de moderne chronische besluiteloosheid. Relaties:
het ontbreekt ons aan instinct. Teveel hersens om te twijfelen, en teveel dier om niet gevangen te raken in de lusten. A Kind
of Loving begint met een geslaagde bruiloft (een teken van een goeie
film hè). De fotograaf maakt portretten ('hold it'!) terwijl de
ondertiteling in die pauzes verschijnt. Hoofdpersonage Vic bewondert
zijn zus (zij is het die trouwt) en voelt dat zijn moment ook maar eens moet
gaan komen. In het fabrieksstadje (waar de jongens en meisjes van het
werkvolk elkaar in de fabriekskantine treffen) spot hij een knap ding.
Hij dringt zich slim aan haar op, zonder creepy te worden, en
kortstondig ontstaat een mooie romance. Toch volgt het enige
échte magische momentje pas als Vic van een familiediner wegrent, en
de reden daarvoor op een briefje aan zijn glimlachende zus laat zien.
Het is meer het hébben van de relatie, dan de relatie zelf die hem
bevalt. Eindelijk een kans op 'vleselijke conversatie'. De tweede helft
van het verhaal werkt toe naar hét moment, waarna Vics huiselijke
leventje prompt in elkaar stort. Hard en pijnlijk, en hoe 'evil' de
schoonmoeder ook is, uiteindelijk is het zijn eigen schuld. En als hij
alleen op de wereld op een stationsbankje ligt heeft hij in
tegenstelling tot
Billy Liar geen fantasiewereld om in te ontsnappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten