Dat
Cyrano een schelmenroman is, had ik nog wel geweten. Maar een
taalkunstenaar? MC Cyrano vecht hier wel wat battles uit met het zwaard,
maar ondertussen (!) spit hij ook gewoon rhymes (stanzas, zo u wil) die
allemaal eindigen op de stokregel-punchline. Als Cyrano niet aan het
dissen is componeert hij petrarkische liefdesdichten, voor zijn
onbereikbare liefde. (Zijn nichtje, of all people.) Zij is echter
verliefd op een ander, dus verzint Cyrano een list. Als duo gaan ze het
meisje te lijf, 'jij de looks, ik de woorden'. (Cyrano is gehandicapt,
door een zeker uitsteeksel.) Klinkt allemaal dolletjes, wellicht, maar ik
vond het na twintig minuten (van de bijna 140) al wel mooi geweest.
Shakespeare, schmakespeare, en de beelden zijn ook niet echt
indrukwekkend. Gerard Depardieu leeft zich uit, zeker, maar heel veel
meer personages naast hem ontstaan er in deze taal de force niet. Zijn
nichtje is even goed met woorden, maar evengoed een leeg canvas waar
Depardieu (en zijn even verliefde kompaan) hun verlangens op
projecteren. Dit is zo'n film (en verhaal) waarin een stervend personage
eerst nog even een speech van veertig minuten houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten