Een van de meest
controversiële films uit de geschiedenis, iemand stak zelfs een bios in
de fik. Waarom toch, denk je, als je net
In the Realm of the Senses hebt
gezien! Van authentiek Zweeds wippen lijkt het het eerste half uurtje
bepaald niet te komen. Het enige wat dan geheft wordt is het linkse
vingertje. Grappig, Zweden is de perfecte sociaal-democratie, en toch
was er kennelijk nog genoeg te klagen. Ook Olof Palme (!) filosofeert
mee over de klassenstrijd. Concreet wordt dat mopperen op toeristen die
naar Spanje reizen, waar Franco heerst. Het meisje dat de hoofdrol
speelt heeft dankzij pa een obsessie voor de Spaanse dictator. Naast de
politieke lesjes, met veel Godard-achtige tussentitels, is de film ook
heel sixties A Man Vanishes-meta. Dus tegelijkertijd een making of. Heel
mooi: ergens op driekwart komen plots credits langs, met de
desbetreffende mensen dus in beeld erbij. Na een uiterst romantische - 'even het matras halen' - eerste liefdesscène is de film op dat moment op
heel ander, veel persoonlijker terrein gekomen. Het meisje heeft haar
strenge brilletjes ingeruild voor topless yoga, en twijfelt aan haar
imperfecte lichaam. (Hangtieten, dikke buik, mokt ze, uiterst bourgeois
gedacht.) De realiteit wordt niet uit het oog verloren, want dit moet
wel de enige film zijn die in een soa-kliniek eindigt. Ik zat toen nog
te grinniken om nog een meta running gag. 'Wat heeft Lena in haar tas,
doe mee aan de wedstrijd en win mooie prijzen!' Op zichzelf al leuk,
maar elke keer als die tas daarna in beeld komt verschijnt 'vergeet de
wedstrijd niet!' Lieve film hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten