Ossessione

Wat moet het toch geweldig zijn om een 'stukkie' opera te kunnen zingen. Op de fiets met een kompaan, en dan plots uitbarsten in een aria, de passanten verbazend. (Random fantasietje.) In dit meanderende Italiaanse epos neemt Visconti halverwege ruim de tijd voor een zangwedstrijd in een café. De kogelronde echtgenoot van de femme fatale doet enthousiast mee. Een heerlijke scene, ook door de spanning aan het tafeltje waar de dame met haar nieuwe vlam zit. Massimo Girotti is een film-uur eerder aan komen waaien, en verenigt in deze forties-film alvast alle grote Amerikaanse sterren in zich. Brando, 'Cool Hand Luke' Newman, een beetje Kirk Douglas zelfs. Blond, dom en bronstig is ie, en dat ziet de dame van het tankstation wel zitten. Alleen die echtgenoot zit nog in de weg. Het mooie aan Ossessione is de luie sloomheid, die bij het Italiaanse weer past. Zo gaat de hoofdrolspeler voordat hij zich aan zijn moordtaakje wijt eerst nog een tijdje vandoor. In de trein ontmoet hij een fantastische Oskar Freire-achtige mede-vagebond, die zijn ticket betaald. (Mogelijk omdat hij hem ook al heel knap vindt.) Deze nar, die een act heeft met de toekomst voorspellende duiven, waarschuwt desondanks vergeefs. Na de opera-scene gebeurt het onvermijdelijke, en vreemd genoeg verliest de film in de nasleep kortstondig mijn interesse. Het is aan de bijfiguren (de terugkeer van Freire) én een geweldig lief animeermeisje (als een jonge en goede versie van de femme fatale) om me weer wakker te schudden. Jammer genoeg laat Visconti in een chaotisch einde opnieuw wel wat steekjes vallen. Geen duidelijke confrontaties, en teveel locaties. Niet gezeurd verder! Erg van genoten. Een noir avant la lettre, waar het gestileerde  is vervangen door het pulpy soort melodrama uit smoezelige huisvrouwenromannetjes. Beter dan de (eveneens klassieke) Amerikaanse remake.