Benny's Video

Ik vraag me oprecht af wat er zou gebeuren als je een willekeurig persoon zeven films uit het oeuvre van Haneke in zeven dagen laat zien. De mentale geseling. Ik ben blij dat er sinds Der Siebente Kontinent weer een handjevol maanden voorbij waren gegaan zeg. Benny's Video is de eerste Haneke-film waarbij ik het gevoel krijg; ja nu kennen we deze sardonische sicknesss wel. Genoeg is genoeg. Toch spookt de film wel weer een dag onverbiddelijk door je hoofd. Geweld van kinderen tegen kinderen, is er iets gruwelijker? Een jongen, met het uiterlijk van Rafael Nadal na een verblijf in Auschwitz, zit naschools de hele dag in zijn kamer video's te kijken. Zelfgeschoten home videos (gezellig een varken slachten), actiefilms, en, heel typerend, het uitzicht naar buiten. (De gordijnen zijn dicht.) Er zijn ongetwijfeld tal van doorwrochte essays geschreven over de rol van 'film in films' in het oeuvre van Haneke. Het Alziende Oog, zonder moraal registrerend hoe gewone mensen alles doen wat het Alziende Oog dat men ooit God noemde verbood. In Bosnië. Of thuis. Benny filmt zijn gruweldaad per ongeluk noch expres. Meer uit gewoonte. Dat ie het daarna zijn ouders laat zien is waar de film echt op Haneke-terrein belandt. Plots ontpopt pa (Ulrich Muhe uit Leben der Anderen) zich tot een van de engste nazi's uit de filmgeschiedenis. De archetypische Oostenrijkse bureaucratisch meewerkende goedpraat-beul. Benny en moeder gaan ondertussen naar Egypte – moeten we dat nog religieus interpreteren – vermoedelijk wel, want in de wonderlijkste sequentie van de film klinkt een massief orgelwerk, ik denk van Bach himself. Ik had wat problemen met het einde (te gehaast, te flauw) maar eigenlijk is dat gewoon ijzeren logica, op dat moment smeek je Haneke om het bloed lángzaam onder je nagels vandaan te halen, en dan trekt ie ze er gewoon helemaal uit. En snel ook.