Betrekkelijk ouderwets aanvoelende Chinese
film, door de nadruk op ambacht en boertige humor. Wat betreft het
eerste aspect lijkt Ermo op de klassieker
Ju Dou. Hier worden echter geen
zinnelijk rode stoffen geverfd, maar druipende 'twisty noodles' gekneed.
Met de voeten. Een mooi procedé dat we alleen wel veel te vaak krijgen
te zien. De oeroude verkoopkunsten (of beter het oude Maoïstische leven)
worden op 'farcistische' wijze tegenover 'Westerse' consumptiedrang
geplaatst. Zodra de deegkneedster (de Ermo uit de titel, spreek uit
Irma) door de buurman mee naar de stad wordt genomen verandert haar
wereldbeeld to-taal. In een klap is ze haar stokoude echtgenoot
vergeten. Televisie! Wow! De satirische grappen zijn merendeels flauw
(en hebben in een letterlijke noedel-film vooral betrekking op eten). Uiteindelijk zit er toch wel een bittere laag in, die mooi aansluit
bij het recente kapitalisme is failliet-thema. Ermo wil zó graag de tv
hebben (en dat vooral om haar buurvrouw af te troeven, hét teken van
kapitalistisch denken) dat ze zichzelf kapot werkt. Maar wat als ze dat
niet zou hebben gedaan? Zou haar leven dan niet bikkelen voor nóg
minder zijn geweest. Dé reden om Ermo te kijken is dat de film in de
verstilde momenten (en zeker in de tweede helft) de unieke jaren vangt
waarin China inhaakt in die 'rat race'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten