Wat
hebben Australiërs met ABBA? Dit is na
Muriel's Wedding opnieuw een
film waarin de Zweedse hitmakers een verbindende rol spelen. Muriel's
Wedding is een stuk beter en tragischer – misschien houd ik in die
arthouse-traditie gewoon meer van lijdende meisjes – maar Priscilla is
ook best een aardige feel good-film, niet in de laatste plaats door de
muziek. Nooit gedacht dat een liedje als I Will Survive me iets zou
kunnen doen. Kennelijk wel als drag queens het playbacken! Een groepje
'leg girls' trekt met een bus de Australische outback in. Hugo Weaving
is de fragiele groepsleider, Guy Pearce is de mooiboy en Terence Stamp
de transseksueel in de rouw (en met een drankprobleem). Het aparte aan
de film is dat men kennelijk geen zin had in écht dramatische
ontwikkelingen. Er wordt niet eens gezóend! Zowel in de grote lijn, als in
haast elke scene, wordt er eerst een probleem gesuggereerd, dat
vervolgens weer pijlsnel de nek wordt omgedraaid, ten faveure van een
mal stuntje, een liedje. Of een Aziatische stripactje. Met ditmaal
pingpongballen als
eieren... Zodoende heeft de film een net zo hortend
en stotend ritme als de aftandse bus, maar tegelijk heeft het ook wel
wat. Geen grootse gebaren. Eigenlijk kunnen de drags niet eens dansen,
wat volgens mij gewoon klopt, het is meer pose, als een kinky levend
standbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten