Vidas Secas

Typisch voorbeeld van een film met vooral historisch belang. Voor een filmland, als begin van een nieuw bewustzijn. Voor de huidige kijker van minder belang. Lege levens leveren een lege film op. Expres. Het Noord-Oosten van Brazilië is dor en droog als een maanlandschap. En het plukje mensen dat erop leeft ziet het logischerwijs niet meer zitten. Zelden een film gezien met zulke afgestompte koppen. Zeker de man van het gezinnetje heeft elke hoop laten varen. Zijn vrouw heeft nog dromen én leren 'cijferen' van een meester (een man met een bijna mythische status). 'Maar wat heeft dát hem nou gebracht', bromt de echtgenoot. Vidas Secas opent met 5 minuten lang staren naar een grauwe vlakte. Slechts doorbroken (of doorboord) door een ongedefinieerde vorm van noise. In de anderhalf uur dat volgt vindt de echtgenoot een uitbuitbaantje, en raakt het ook weer kwijt. De beelden zijn duidelijk geïnspireerd door de Italiaanse neo-realisten, maar van een soepel 'verhaal' is hier vanzelfsprekend geen sprake. Dit is slechts een collectie zweepslagen. Soms indringend, soms ook wel wat leeg, al is dat zo'n rijkeluis-opmerking. Typisch genoeg is een van de weinige concrete plot-elementjes een hond. (Denk aan Umberto D.) Het beest jaagt verlekkerd op een soort wilde cavia's, maar wordt later zelf opgejagene. En de kinderen maar janken om hun geliefde beessie.