Dead Reckoning

'Have we met before?' 'Yeah, in another guy's dreams.' Coolste zinnetje uit een zeer rommelige noir. Aan het einde vroeg ik me af of ze raamvertelling niet gewoon vergeten waren, tot ik bedacht dat we dat vensterpunt al een tiental minuten eerder waren gepasseerd! Onopvallend dus. En eigenlijk is dat één van de twee (!) overkoepelende verhaallijnen, want niet alleen gaat Humphrey Bogart ter biecht bij een priester, hij komt ook net terug uit de Oorlog, om met een kompaan op een pr-tournee gestuurd te worden. Een army noir, het leek me wel cool, maar de maat van Bogie gaat er als een haas vandaag, terug in de States. Is hij een Sovjetspion? Ook dat niet, de rest van het plot heeft werkelijk niets met de oorlog of het leger te maken, en ook niets met die biecht. Dat is slechts excuus voor een geslaagde voice-over. Bogart wéét dat ie zichzelf in de nesten werkt, kondigt dat ook aan, en doet het toch. Hij speurt naar zijn verdwenen legermattie, en daalt daarvoor af naar het sleazy zuiden van Amerika. Met de airco op tien probeert hij niet oververhit te raken van alle mobsters en dices. Een bezoekje aan de morgue (de beste scene) brengt vercooling. ('If you can handle it, I can handle it', oftewel, gooi die lijkenlades maar open.) De rest van de film is, als gezegd, een te chaotische puzzel, met als running theme het onverbloemde gevecht tussen de vrouwenhatende Bogie ('vrouwen zouden op pocketformaat moeten komen, enkel life-size when you need lovin') en de lijzig strenge femme fatale Lizabeth Scott.