Django

Ultieme Martijn Busink-film, wílde ik na drie minuten roepen. Daarin zingt ene Rocky Roberts als een soort Mike Patton-crooner een heuse themesong voor Django. ('He must face another day') Franco Nero verschijnt in beeld. Met een doodskist, aan een touw. Dat zou wel eens een mega-gave giallo-western kunnen worden, maar die hoop is een paar minuutjes later eigenlijk al om zeep. Het cartoonesk geweld dat losbarst is heel erg Tarantino, en eigenlijk gewoon irritant. Niet voor niets komt d'n Quentin binnenkort met (remake?) Django Unchained. Er wordt hier zelfs een oor afgesneden, én opgegeten. Mr Blue Eyes Franco Nero vertolkt verder trademark cool als altijd het cliché van de western-held, die in een ghost town arriveert om de paar overgebleven burgers (in dit geval een handjevol hoeren en hun pimp) bij te staan. Vorig jaar nog zo mooi geparodieerd in Rango. Django is zó vingervlug dat hij wel over mythische krachten lijkt te beschikken, zou het iets te maken hebben met die doodskist. Ik peinsde over een spirituele gothic western, met geesten, maar de waarheid is aanzienlijk minder poëtisch. Het is een wonder dat geen van de hoeren grapt 'oh we didn't know you had súch a bíg...'. Pas na een uurtje wordt de film wat beter. Daarvoor is in plaats van een schietscene een knokpartij nodig, alsmede een mooie sneaky wegsluip-stunt, met als afleiding een schone Indiaanse. De bad guys (getooid met rode sjaaltjes en KKK-achtige maskers) zijn op zich ook wel geslaagd cult.