Mephisto

Wie de thematiek van Cabaret wat te entertaining vond, is deze Derde Rijks-update van het Faust-thema een uitkomst. Beide films zijn gebaseerd op literaire werken, in dit geval van Thomas Mann, die ik stiekem veel éérder in de historie zou hebben gesitueerd. Hij kon in ballingschap in A'dam dus nog reflecteren over de nazi's, en doet dat met verve. Szabó heeft Manns boek wervelend Oscar winnend-groots naar celluloid vertaald, ja dus zelfs zó wervelend dat er Cabaret-momenten zijn. Het hoofdpersonage danst Avalanches-uitzinnig met zijn Afro-Germaanse vriendinnetje, en ook Fassbinder is dan niet ver weg. Het eerste uur is krankzinnig vol, we zien 'the rise' van een Hamburgs acteur. Klaus Maria Brandauer speelt de man met onwaarschijnlijk veel energie, als hij zich op begint te winden is ie eerder SuperGrover uit Sesamstraat, op meer serieuze momenten lijkt hij op Hans Hoogervorst. Iets van een bureaucraat zat dus altijd al in hem. Een leegte, die enkel op de bühne wordt gevuld. Geknipt voor de nazi's dus, en na tal van promoties wordt hij de Speer van het 'Pruissische Staatstheater'. De kijker begint (na dik twee uur) te verlangen naar zijn val, zijn demasqué. Het mooie is, die komt niet écht. De film kauwt niets voor, maar blijft gewoon eindeloos concessies van de theaterdirecteur aan de nazi's tonen, tot er enkel meewarigheid rest voor zijn zelfgeilerij. Uitstekende film, zelfs in een Germaanse dub! (Er bestaan tal van versies, elke acteur zal weer gewoon zijn eigen taal hebben gesproken, al is er natuurlijk maar één iemand die echt in elke scene doorratelt over zijn successen.)