Als
Toren C (de melige VPRO-serie) een bloedserieuze Duitse praatfilm zou
maken, kom je zo'n beetje op deze Fassbinder uit. Hetzelfde gekibbel,
maar dan dus zonder de humor. Wel met de pruiken, want de modeontwerpster
Petra von Kant (ook een beetje een Koot & Bie-naam) verschijnt om de twintig minuten in een andere uitdossing. Haar Julianne Moore-redhead bevalt
het best, en past ook bij haar depressieve hysterie. Die Bitteren
Tränen is alleen de eerste tien minuten fascinerend. Petra begint in
bed, ze heeft er duidelijk geen zin meer in, en dan belt ook nog haar
moeder. Haar enige kompaan is het zwijgende dienstmeisje Marlene, die
enkel afgeblaft wordt. Die eerste minuten hebben nog iets van mysterie:
waarom ligt deze vrouw in bed, wat is de relatie met de mysterieuze
bediende? Maar dan verschijnen nieuwe vrouwen ten tonele, waaronder
Hanna Schygulla. Zij (en niet het dienstmeisje, wat ik leuker had
gevonden) wordt de nieuwe obsessie van Petra von Kant. Ze maakt zichzelf wijs verliefd op haar te zijn, wellicht als een poging om eindelijk
eens uit dat bed te komen. (Of er in elk geval iets anders in te doen!)
De rest van de twee uur worden gevuld met jaloezie uitbarstingen en het
smijten der glazen. Petra begint langzaamaan steeds Bruno
S.-nadrukkelijker te formuleren... De Von Trierse tour de force krijgt
aan het einde nog wel wat, of, dacht ik meteen, líjkt het allemaal wat
omdat ik blij ben dat dit het einde ís.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten