Coño!
Een leuke Pedro Almodóvar, de wereld moet niet gekker worden. Dat had Alex
Cox in zijn cultserie toch weer goed gezien. De eerste minuten lijkt het business as
usual. Sneller dan Usain Bolt de 100 meter loopt weet Almodóvar zijn
impotente cast weer uit de kleren te krijgen, ik zat alweer te grijnzen
van oor tot oor over de komende ellende. Maar, onze Spaanse anti-held houdt zich
daarna in! Geen verlustiging, maar verwondering, in deze Me and You and
Everyone We Know-achtige huisvrouwen-farce. Zelfs de elektronische
eighties-soundtrack kent wel enige verwantschap. In een Madrileens
flatje hokt en hosselt een stel excentrieke characters. Er is een hoer met
ambities, een piepjong Puyol-stonig drugsdealertje, een getikte oma, en
een taxi-chauffeur met een voorliefde voor nazi-chansons. Hoofdpersonage
en spil die alle personages verbindt is een pillenpoppende huisvrouw.
Zo opgesomd lijkt het typische hysterische Almodovar-wansmaak, maar
echt, zeker de eerste veertig minuten is het allemaal kleinschalig (!) leip.
De relatie van de oma en het drugsdealertje bijvoorbeeld, struinend door
Madrid. 'Hé een hagedis, laten we 'm mee naar huis nemen!'. Zelfs als
Almodovar dan toch wat van zijn pedo-jokes meent te moeten maken kon ik
er nog wel om grinniken. (Een kind wordt verpatst aan een
Nawijn-glibberige tandarts). Het enige minpuntje zijn de verhaallijntjes
buiten de vrouwen van de shabby flat. Al zitten ook daar wel wat leuke
momentjes. Een schrijver huurt een werkster in (het hoofdpersonage), zegt
zijn eveneens schrijvende vrouw: 'Waarom!?'. 'Dan kun je eindelijk die
briljante komedie afmaken, waar je al 10 jaar aan werkt...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten