Deze zeer fraai in beeld
gebrachte western start mysterieus. Een vrouw (Suzy Amis) op weg, ze
weet zelf niet waarnaartoe. Is ze op de vlucht voor de Amerikaanse
burgeroorlog? Een marskramer neemt haar onder de hoede, maar da's, eh,
tijdelijk. In een galante flashback zien we hoe ze aan het dwalen is
geraakt. Toch had dat achterwege mogen blijven, want echt westerns is
natuurlijk wanneer the man with neither name nor past ergens arriveert. Zo
vergaat het ook Amis. Letterlijk. Ze verkleedt zich als man, en begint
een nieuw leven in een goudmijnkampje. Ian McKellen heeft daar zijn
eigen Aragorn-momentje (vanuit de duisternis van een café schiet hij de
verdwaalde reiziger te hulp) maar ook hij ontpopt zich tot een viezige
vrouwenhater. ('She wouldn't put it in her mouth!') The Ballad of Little
Jo hapert voor het eerst als Amis een winterbaantje als schaapsherder
aanneemt. Bon Iveriaans weg van iedereen, ze wordt flink bang gemaakt,
maar vervolgens doet de film die expeditie af in één minuutje. Men
krijgt haast, helaas. En prompt wordt de film erg episodisch, vol fijne
flat characters, dat wel. (No pun intended.) Het wordt desondanks steeds
ongeloofwaardiger dat de vermomming standhoudt. De spell wordt
uiteindelijk gebroken door een Chinees, hier als het ware stand-in voor
de indiaan. Sereen, Zen, daar wil de Blanke zich wel letterlijk en
figuurlijk aan blootgeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten