The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover

Sluit weer mooi aan bij Omar's opmerking dat arthouse porno is, voortgezet met andere middelen. En je kunt eigenlijk ook het 'house' gedeelte weglaten. Als generalisatie, omdat de hele kunstgeschiedenis een excuus is voor het bekijken van mooie ontklede mensen, én omdat Peter Greenaway natuurlijk een 'leerling' van Rembrandt is. Met de plaatjes zit het dus op de voorgrond (Helen Mirren!) en de achtergrond (uitzinnige seTs) hier weer goed. Greenaway heeft een soort adult versie van Delicatessen (avant la lettre) gemaakt, zelfs het kannibalistische themaatje blijft niet uit. Dus hier is eten niet alleen seks (zoals gebruikelijk) het is ook zoals bij We Need To Talk About Kevin een vorm van moord. (De kok vertelt dat hij hogere prijzen vraagt voor zwartgekleurd voedsel, 'want mensen houden van het eten van 'de dood'.) Nou ja, een hele hoop geblabla op theoretisch niveau verraadt al dat de film op zichzelf gezien niet zo bijzonder is. The Thief is een niet al te grappige spraakwaterval, die almaar toneelmatige monologen blíjft afsteken. De kijker is blij met elke 'normale' dialoog die af en toe langskomt. The Thief financieert een haute cuisine restaurantje, waar His Wife het grootste gedeelte van de tijd op het toilet besteedt. En dat heeft niks met food poisoning te maken. Halverwege verplaatsen zij en Her Love het neuken naar de keuken, terwijl The Cook en koksmaatjes onverstoorbaar verder gaan met het bereiden van maaltijden. Grappig? Mwah. Esthetisch verantwoord? Ja.