Monsieur Hire

Daar is ie weer hoor. Het kalende Poetin-kereltje uit Tenue de Soirée. Een groot hoofd op onwerkelijk smalle schoudertjes. En opnieuw wordt hij betrokken bij een soort driehoeksverhouding, al is die hier vooral crimineel. Niet voor niets werd de film gebaseerd op een boekje van Simenon. Ik ging er eens goed voor zitten. L'Horloger de Saint-Paul was ten slotte een van de tofste films van mijn kijkjaar tot nu toe. Ook nu begint het hoopgevend. Een rechercheur met een melancholieke Jandek-kop in een houtje-touwtje jas is op bezoek bij Monsieur Hire. De agent doet filosofisch, onzeker en raar, maar twee tellen laat de film hem los. We blijven bij Monsieur Hire. Helaas. Het kleine kleermakertje, kijkt 's avonds Grunbergiaans eenzaam uit zijn raam naar de overbuurvrouw. Dat is de niet meer zo jonge Sandrine Bonnaire, of zo voelt dat toch, dat krijg je als je op je veertiende al in dit soort rollen bent begonnen. Het was echter pas 1989! Veel kon er dus helemaal niet veranderd zijn bij Bonnaire, en ze doet (dus) van oeh la la met de gordijnen open. En Monsieur Hire maar kijken. Dat kan niet goed blijven gaan, en al snel dringt het meisje zich aan hem op. Meneer Hire is blij zijn ei kwijt te kunnen – hij eet ze ook letterlijk met smaak – maar de kijker en hijzelf weten best dat, er bij al deze onverwachte aandacht iets niet in de haak is. Had een mooie film noir kunnen zijn, wordt een volslagen chaotische blauwige Kieslowski-film met een overdaad aan stijl en haast.