De duidelijkste propaganda-film
die ik tot op heden heb gezien. Propaganda valt minder op in een
oorlogsfilm – of voelt logischer, maar hier worden de dames thuis héél
duidelijk een hart onder de riem gestoken, terwijl hun mannen het leven
geven in WWII. Best lief. Sneakier zijn de morele lesjes, in de loop van
de film gaan vier (later vijf) dames in één huis samenwonen, en dat komt neer
op elkaar in de gaten houdt zodat niemand vreemdgaat met achtergebleven
oude kerels. I kid you not. Nee, de dames mogen enkel communiceren met
de foto's van hun oorlogshelden. Een andere vorm van rantsoenering. In
de schattigste scene wordt het domste meisje door de anderen gekapitteld
omdat ze 126 lipsticks heeft verzameld. Als vaker gezegd, in de jaren
na de beurskrach kwam de Amerikaanse 'samen de schouders eronder' spirit
heel even dicht bij een communistisch gevoel van samen delen samen
horen. Overigens ontbreekt het 'goeie Duitser'-character niet. (Hier,
logischerwijs, een vrouw, zelf ook netjes getrouwd met een Amerikaanse
soldaat.) Er zijn in de loop van honderd minuten een paar geslaagde
sentimentele momenten, bovendien zijn de flashbacks naar Ginger's
kibbelende huwelijk best fijn, maar de enige écht goeie sequentie is het
einde. Daar komt het verwachte drama per telegram en is de film even
Best Year of Our Lives-grimmig. Jammer dat Ginger zichzelf gedurende die
monoloog langzaam toch weer richting war spirit oppept. Maar ja,
daarvoor was het ook '43 en geen '45.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten