Als
fictiesport is worstelen natuurlijk ideaal voor een fictiefilm. The
Wrestler bewees de tragische kantjes, cultfilm All The Marbles doet het
op een levensechte feel good manier, en grotendeels zonder flauw te
worden. Het zijn hier geen verlepte veteranen die elkaar met tegels tot
moes slaan, maar schaarsgeklede dames. Beachvolleybal is er niets bij,
en in deze theatrale context voelt dat ook heel wat minder
ongemakkelijk. Peter Falk is in maximum overdrive (en met vissershoedje)
waanzinnig lollig op dreef als de coach van een 'tag team' (een
blondine en een brunette, natuurlijk). Ze beginnen onderaan de ladder,
en in het ijzersterk eerste half uur is de film een ware Wendersiaanse
roadmovie. (Het zal door Falk komen.) 'It's not that you're a bad
manager, you're just a lousy human being'! De manager moet als een
bijbel
Salesman alle trucs uit de kast halen om zijn dolls te verkopen,
en tot zijn woede troggelen de louche
Eddie Coyle-achtige organisatoren
hem ook enkel geld áf. 'If you ever need a true friend, buy a dog'. In
de aftandse auto draait Falk opera aria's van cassettes, maar de film
neemt nooit tijd om eens een lekker lang fragment te laten horen.
Halverwege meent de film toch een stevige versnelling richting een echte sportfilm in te moeten zetten. Niet geheel onverwacht, toch wat jammer.
Nadat de dolls hun absolute dieptepuntje hebben gehad (hint: Duran
Duran) volgt de 'rise'. Regisseur Robert Aldrich brengt het grote
“titelgevecht” in zijn 'finale opus' bijzonder uitgebreid in beeld, maar
stiekem is de piekfijne door Falk gedirigeerde schmaltzy entree het
leukst. En zo hoort het ook bij worstelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten