Lenny

Nog voor het grote filmkijken begon had Man on the Moon indruk op me gemaakt. Mooie hoofdrol van Jim Carrey, en een fijne indie-sentimentaliteit (R.E.M + sterven aan kanker = kippenvel). Achteraf bezien moet ook het genie van Milos Forman hebben meegespeeld. Bij Lenny verwachtte ik eenzelfde resultaat. Dustin Hoffman speelt Lenny Bruce, een jonggestorven comedian met een vergelijkbaar leven als Kaufman, en ook Bob Fosse is ten slotte een prima regisseur. Hij lijkt echter hier vooral te excelleren in een paar sensuele naakt- en dansscenes. 'Wow, is that an album cover', zegt Dustin ergens als zijn toekomstige vrouw hem naakt verrast. Waar Kaufman een postmoderne absurdist is, heeft vernieuwer Bruce het als taboedoorbreker lastiger met mij als huidige kijker. Net voor de hippie-periode lagen verhaaltjes over cocksucking nog dermate gevoelig in preuts Amerika dat de arme Bruce keer op keer gearresteerd wordt. Hij houdt er een juridische obsessie aan over, die hem langzaam doodt. Zo wil de film ons althans doen geloven; dat hij in werkelijkheid als een manische Don Quichote decennia lang heroïne gebruikte (in de woorden van Wikipedia 'his epic consumption of drugs”) blijft hier toch wat uit beeld. De afstandelijkheid wordt nog verder versterkt door een documentaire-achtige interviewstructuur, al speelt Playboy-centerfold girl Valerie Perrine daarin wel dermate goed dat ik bijna ging geloven dat ze de echte Bruce-echtgenote écht on screen interviewden.