Het debuut van Kim Ki-Duk heeft
zijn gebruikelijke geweldsuitbarstingen (vooral tegen vrouwen) maar
plaatst die in een nog rauwere setting dan gebruikelijk. We leven hier
'under the bridge' met een groepje zwervers. Alleen op de wereld. Een
jongen – die net zo overdreven acteert als de Japanse stuiterbal in de
treinenfilm
I Wish – hosselt daar met zijn pa en opa. Als het tenminste zijn
échte pa en opa zijn. Geld wordt verdiend met het verkopen van
fotokopieën – van wát zien we niet, hier in Breda loopt altijd een vrouw
met gekopieerde katten-tekeningen – en het bestelen van suïcidalen die
'r bij de rivier een einde aan hebben gemaakt. Op een dag "redt" de
zwervers-pa een knappe vrouw, verrkracht haar vervolgens, en nóg wil ze niet weg.
Zij wordt de sister van de extended familie en brengt wat warmte. Zover
dat ten minste kan. Maar net als de hosselaars wat 'ontdooien' (dat werd
ook tijd, de woede-aanvallen werden wat repetitief) beginnen in de
tweede helft van de film de politie en de maffia en rol te spelen. Hier
verliest Kim Ki-Duk zijn kalme hand, in flitsen gebeurt er een hoop
Beak Takeshi-grofs, maar ik voelde het niet meer. Wél nog de donkerste
zwarte komedie-grap van het filmjaar gezien, nadat de opa op geheel
eigen wijze een stations-koffiemachine heeft gerepareerd. Douwe Egberts
aroma rood...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten