Als
een film sinds 1992 in productie is, en pas eind '00s verschijnt, weet
je dat je met een moeizaam werk van doen gaat hebben. De vraag is of
Speed Racer een cultstatus kan bereiken, met een budget van pakweg 100
miljoen... De Wachowskis die de manga-verfilming uiteindelijk op
zich namen hebben een soort techno Flintstones gemaakt. Dit is eenzelfde
soort live action versie, zelfs John Goodman is er weer bij. Alleen
hebben de bros de humor vergeten. Die moet nu komen van een mollig
knaapje met een ouderwetse pet, en zijn beste maat: een aap. Da's meer
iets voor 1919, en dat terwijl Speed Racer voor de rest retemodern is.
Zelfs zónder 3D (waarvoor de film denk ik te lang in ontwikkeling was).
Visueel is de film verbluffend, en aanstekelijk in zijn neppe
Miike-overdaad. De zuurstokfelle kleurtjes buitelen over elkaar heen,
net als de race-wagentjes. Emile Hirsch (vreselijk Ronaldo-mannetje)
speelt een racer, die in de voetsporen van zijn verongelukte broer
probeert te treden, tegengewerkt door een verwarrende overkill aan
schmierende slechteriken. In de toekomst bestaan race wedstrijden uit
een soort 'car fu', men vecht elkaar de baan af. Een soort Mario Kart,
alleen dan zonder schildpadden en bananenschillen. Ik miste na een
tijdje toch wel een échte kar-scene, met kielekiele bochtenwerk. Kleine
bonuspuntjes voor Christina Ricci, met bobkapseltje als 'het
vriendinnetje', en de progrockende bas op de soundtrack.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten