Stokoude stemmige Koreaanse film, nou ja, in
elk geval zo oud dat er volgens de 'voortiteling' slechts half kapotte
festival-kopie van bewaard is gebleven, een exemplaar met 'hardcoded
subs' in een mooi zwierig handschrift, met kleine taalfoutjes, en – heel
schattig – onderstrepingen als iets nadruk verdiende. Stray Bullet
begint als de Koreaanse Best Years of Our Lives, iemand zegt letterlijk
'het leger dat was mijn beste tijd'. We volgen een groepje veteranen.
Jong, maar gewond, zowel fysiek als mentaal. Ze proberen hun leven weer
op te pakken, maar banen zijn er niet. In de periode na de Korea-oorlog
was het Zuiden erg arm. Gammele straatjes en huisjes. De jongens brengen
tijd door in het café, en af en toe met een oude vlam. In de
allermooiste sequentie van de film ziet een van hen een vriendin van
vroeger, ze hebben meteen weer een bijzonder erotische klik, en doen een
hardloopwedstrijdje naar haar appartementje. Daarvoor moeten ze een
wenteltrap over, en jahoor, later wordt het meisje gek. (Om op die
Haunting-associatie terug te komen). Haar dood is het begin van een wat
al te dramatische ellende-overdosis. Eén van de legerjongens grijpt naar
geweld (even wordt de film noir als Kurosawa's
Stray Dog) en alsof dat
nog niet genoeg is krijgt ook zijn broer het voor de kiezen. En hij
moest al zo nodig naar de tandarts...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten