Dat het Amerikaanse volk net zo
lawaaiig is als het onze wordt ook hier weer bewezen. Wat blijft die
griet maar kleppen zeg! Het zullen (van twee kanten...) de zenuwen
zijn, maar zeker in de eerste helft vond ik al het gebabbel maar
irritant. Als het nou wat diepgang verschafte aan het project zelf,
maar het is toch vooral veel typisch improvisatie-geschreeuw. Over de
verdwenen landkaart bijvoorbeeld, die dan nog niet eens door 'de
heksen' blijkt te zijn gejat! Een drietal documakers (met een
hoogvoorhoofdige goth-leidster) trekt '
The Territory' van Maryland
in, op zoek naar sporen van heksenpraktijken. Dat soort klusjes moet
je aan de
Witchfinder General overlaten, en al snel slaat de
groepspaniek toe. Te snel eigenlijk, want ik vond het gebeuren op dat
moment nog helemaal niet spannend. Dat wordt echter goedgemaakt
gedurende de prima tweede helft, waarin de hysterie wel op zijn plek
valt en men los mág. Te beginnen met het tot leven komen van tal van
black metal-albumhoezen. Wicca-kruizen in zwart-wit,
WickerMan-stropoppen, en dan plots stroperig bloed – of is het
hersenvocht (iiek!) – in kleur. Goede zet om de personages zowel in
brak zwart-wit áls retro-kleuren de 'film in film' te laten
schieten. De laatste tien minuten zijn het sterkst, met een
aandoenlijke monoloog in tranen, en uit het niets een urbane
structuur in het bos. Dat is prompt enger dan verdwaald zijn. De
zeurende spanning wordt nooit opgelost in een onvergetelijk Abu
Ghraib-achtig shot, waar ik stiekem op hoopte, maar daar is het ook
de film niet voor. Puur suggestie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten