Na een tijdje valt er eigenlijk steeds
minder te lachen, maar mijn eerste idee was toch
Clerks via
American Job in Argentinië. Het tweede gedeelte van die vergelijking is echter raker. Een debuut vol saaie en uitzichtloze baantjes, op
uiterst goedkoop ('gritty') zwart-wit celluloid geschoten. We volgen een
dikke Argentijnse kerel (een soort Marty, hij 'date' ook) en zijn even
pafferige zoon. Pa was vroeger succesvol muzikant, zoon probeert dat nu,
met aanmerkelijk minder resultaat; het concert eindigt in een
knokpartij. Een groupie scoren lukt nog wel, wat pa dan weer kwaad
maakt. 'Wat denk je dat het hier is, een bordeel!?' Ondertussen probeert
pa (die 49 blijkt te zijn, waar je 'm zestig geeft) dus nieuwe
baantjes uit. Het vak van hijskraanmachinist blijkt geen sinecure. Het
is maar goed dat de camera niet naar beneden kijkt, brrr. In het laatste
kwart reist hij dan maar naar het zuiden om iets onbestemds in de bouw
te gaan doen. Underpaid en underfed (al is dat laatste misschien niet
zo'n ramp...) Je zou Mundo Grúa functioneel saai kunnen noemen, maar het
lukte me niet echt geconcentreerd te blijven.
Familia Rodante (van
dezelfde regisseur) is letterlijk en figuurlijk kleurrijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten