Het
kan dus ook redelijk goed gaan met Wong Kar-wai buiten Azië.
My Blueberry Nights speelde in Amerika, en was zijn minste. Happy Together
is 'Argentijns' en na een zwakke start een degelijke romance. Met gays,
deed hij dat eerder/later nog? Hij begint de film in lo-fi zwart-wit, in
een
Mundo Grúa-wereld. Gelukkig is die fase snel voorbij, want Kar-wai
hoort in kleur. De film wordt prompt beter. Twee Hongkongse gozers zijn
op de bonnefooi naar Buenos Aires gegaan, en ontberen nu het geld (en de
zin?) om terug te keren. De ene stort zich op baantjes, de ander op het
nachtleven, waarin hij klappen oploopt om vervolgens wekenlang door
zijn kompaan te moeten worden verzorgd. Op de soundtrack klinkt
clichématige tango, van Piazzolla dus, en dat is eigenlijk het enige
Argentijnse aan de film. Hoewel de voice-over eerst nog klaagt over het
gebrek aan Chinezen in Argentinië (handig op de baantjesjacht) vindt ie
later alsnog een Chinees restaurant. Daar maakt hij een nieuwe vriend,
wat 'thuis' tot jaloezie leidt. Het afscheid van dit derde personage is
de mooiste sequentie uit de film, heel teder. Jammer dat deze
bijrol-jongen alsnog óók wat voice-over voor zijn rekening gaat nemen.
En de film wás al vrij rommelig. Toch is het laatste half uur verder
trademark Wong. Gbroken harten, de bekende kleuren, en een waterval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten