Zul
je altijd zien; rekende ik erop een volgende geniale Agnes Varda-film
te zien, waarover ik dan wellicht een groot Subjectivisten-artikel kon pennen.
Blijkt dit debuut (het zij haar vergeven hoor) de minste die ik van haar
ken. Veel te veel Rohmer op zijn ingewikkeldst. La Pointe Courte had met gemak een van diens
moral tales kunnen zijn. Het is een wonder dat het Jansenisme nergens
ter sprake komt. Een van de hoofdpersonages heeft in elk geval wél een
monnikenkapsel, en babbelt filosofisch met zijn Anita Witzier-meisje
over de (on)mogelijkheden van hun liefde. Tussendoor dwalen ze door het
shabby scheepswerfgebied waar de man opgroeide. Als het stelletje nog
niet is gearriveerd lijkt het wel een zigeunerkampje. Donkerharige
vrouwen, veel kinderen, en mannen die het continu aan de stok hebben met
de wet. Ook het Italiaanse neorealisme is niet ver. Is het nou docu of
fictie? Knap gedaan. Varda vind in die omgeving genoeg beestjes om te
filmen; katten vooral natuurlijk. Die komen op de vis af... Sinds ik de indifferent cats in porn-tumblr
heb gezien is het moeilijk
kijken naar een kat die toevallig door het beeld wandelt. Maar dit
terzijde. De zwart-wit shots zijn overigens beeldig, maar bij Varda had
ik het liever over andere zaken gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten