La Meilleure Façon de Marcher

Fraai is dat, ik heb de neiging hier meteen over 'gay cinema' te beginnen. Precies de conservatieve hokjesreflex die deze geslaagde zomerkampfilm uitstekend weet te vermijden. Wat is een echte man? Hoe wórd ik een echte man? Dat zijn de vragen waar de tienjarige jongetjes én hun begeleiders mee worstelen. In een zomer van de jaren '60 zijn de deelnemers aan dit haantjesgevecht in groepen verdeeld. We zien de sporters met hun macho-liedjes, en de jongens die een toneelstuk instuderen. Sissies! De begeleiders voegen zich naar het stramien. De gymleraar heeft een wat foute snor en de bronstigheid van de jonge Jack Nicholson. Zijn arty tegenhanger is mysterieuzer en vrouwelijker. Net hij heeft natuurlijk wél een vriendinnetje. De onvermijdelijke clash wordt vanaf minuut één opgebouwd, terwijl de kijker intussen kan genieten van de tragikomische taferelen aan de randen van het verhaal. Porno-materiaal gaat van hand tot hand, tot het in de verkeerde handen valt. Ook de running gag rond de 'boîte à idées' wordt feilloos ingekopt. Harder om een film had ik dit jaar nog niet gelachen. Een van de andere begeleiders – net Arjen Robben – draagt continu een letterlijk nogal eikelig hoedje. Hij vertelt een homofobe grap, waarin hij dan wel met smaak een perfecte imitatie van een huisvrouw verwerkt. Dat soort gender-gegoochel dus, negentig minuten lang. Jammer dat de dit jaar overleden regisseur Claude Miller het nodig achtte te besluiten met een uitroepteken en een haakje sluiten. De geweldsuitbarsting doet de laatste krachtmeting tekort, of eigenlijk teveel. Bovendien moet ik de eerste film nog zien waar een 'quelques années plus tard'-einde écht belangrijk is. Hier is het zelfs een beetje burgerlijk. Alhoewel! Je kan het ook als een bewussie zien, de kijker wederom gevangen in zijn eigen stigma-denken.