Love Me Tonight

Bon, Le Million is het niet, maar ook Love Me Tonight is een wervelende Franse thirties-musical. Ja, er wordt nagenoeg enkel Engels gesproken, maar met een ekte Franse hoofdrolspeler als Maurice Chevalier klienkt dat gewoon als Frans. Mag ook, want Parijs ontwaakt in het fraaie intro op het ritme van klepperende deuren en kloppende matten. Je verwacht elk moment dat Björk bij deze omgevingsgeluidenmuziek begint te zingen. Die taak is echter voor Chevalier, een voormalig vaudeville-artiest, hier met een Gene Kelly-achtige charme levend in een Bringing Up Baby-wereld. Hij werkt vrolijk fluitend als kleermaker, al beginnen de zich opstapelende schulden van een zekere baron hem wel zorgen te baren. Tijd voor een bezoekje. Tout Paris zwaait 'm uit. In het 'optrekje' van de baron en co zit intussen een prinsesje aan Hysteria te lijden, desperately in need of a man, op doktersadvies! ('No distress, remove that dress!') Het screwball-plotje lijkt me verder duidelijk, en het zijn ook de liedjes niet die de film zo heerlijk maken. Het is de muzikaliteit die uit álles spreekt. De helft van de tekst is (of lijkt?!) op rijm gezet en de sfeer is even melig als een Roald Dahl-kinderboek. Het allermooiste momentje is een geniaal gebruik van slow-motion. Letterlijk, als een vorm van verstilling. En dan zijn er natuurlijk nog eindeloze semi-gewaagde 'fell flat on my flute'-grapjes, waar ik altijd voor smelt. 'Could you go for a doctor?' (Noodgevalletje!) Oversekste hofdame: “Yes! Bring him right in!' Wel raar dat een grapje in de lijn 'the tailor became a suitor' uitblijft.