The Anderson Tapes

Typisch fijn jaren '70-product. Feiten, schmeiten, voor mijn gevoel ging het zo: Hollywoodproducers wilden een komische heist-film maken, denk aan Ocean's Eleven e.d. – waarvoor ze een kundige indieregisseur als Sidney Lumet inhuurden. Die had echter héle andere plannetjes. Hij dikt de tragische gangster-aspecten stevig aan, en neemt Quincy Jones mee voor wat weirde muziek. De synthesizer-soundtrack accentueert de angst voor alziende beveiligingscamera's en een samenleving waarin iedereen wordt afgeluisterd. En dat nog vóór Watergate. Bij elk microfoontje dat in beeld komt laat Quincy een 'PRWIIIEEET' klinken. Het eindresultaat blijft logischerwijs ergens halverwege al die elementen steken, en in combinatie levert dat een vervreemdend soort koelte op. Sean Connery is de Clooney van de film, hij wordt na tien jaar uit de bajes vrijgelaten en begint meteen aan een nieuwe klus. 'I haven't been laid for ten years. ' Zijn Zweedsige vriendinnetje: 'hehehehe'. Boze Sean: 'hehe, shit!' Daarna is het tijd om een nieuw team samen te stellen. Daar treffen we ook 'the kid', een eerste rol voor Christopher Walken (aanstekelijk goedgemutst als altijd), maar erg veel dialogen krijgt hij na een leuk begin niet. De heist zelf bestaat uit het 'strippen' van een peperduur appartementencomplex. Daar wordt de film echt goed, al is het maar omdat je als kijker dit keer geen flauw idee hebt wat je moet verwachten. It comes down to een soort verknipte waarschuwing tegen de politie-staat, en denkend aan die juwelier die laatst bij een overval werd gedood – die camera's hielpen naadje.