Altijd
mooi, crime-films die nauwelijks over crime gaan. Deze historische film
van Becker heeft in zijn 'galantie' zelfs wat weg van Max Ophüls.
Barokke beelden, dure spulletjes, zwieren in danslokalen en cafés, waar
de patriciërs wel klagen over de aanwezigze randfiguren. Op een van die
plaatsen komt een kerel (Serge Reggiani) wat oude matties tegen. Het is
de verzamelde 'gang' van een meestercrimineel. Een heist zien we ze niet
eens plegen, wel het uitkeren van het geld. 'I just love watching a
split' zegt 'r eentje - in het Frans - die niet eens 'part of the cut' is. Het
hoofdpersonage heeft in het verleden in de bajes gezeten, maar heeft nu
zijn leven als timmerman op orde. Of hád dat. Want bij de bende ontmoet
hij ook het gangstermeisje Simone Signoret, en dán kan hij écht niet
meer terug. Ik heb ooit eens een dikke biografie van Signoret voor een
kwartje ofzo op de kop getikt. Nooit gelezen. Misschien toch eens doen,
want ze is hier weer zo heerlijk alledaags romantisch, en ze eet heel
smakelijk een kaasplankje! In de liefste sequentie van de film wekt zij
haar love interest in een pastoraal tafereeltje. Een shot later ligt hij
bij haar in bed en slaapt zíj. Voor dat soort plattelandse en
kleinstedelijke episodes neemt Becker dus fijn de tijd. Het past
allemaal ook prima bij de tragische wereld van figuren van Stendhal,
strevend naar zelfverbetering, tegengewerkt door het lot, vond ik. Aan
het eind komt de verwachte actie dan toch nog. Becker wéét wat ie kan,
en concentreert zich als gebruikelijk op de kleine ruimte, ditmaal die
van een gevangeniskoetsje. Een briljant claustrofobicus kun je 'm rustig
noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten