'Paranoia is just life on a finer
scale' Hoewel hier – net als bij zoveel batshit sci-fi noirs – geldt dat
eigenlijk alleen het eerste half uur supersterk is, vond ik dit toch
een verrassende film. Zoiets weirds had ik niet verwacht van Kathryn
Bigelow; het is dan ook James Cameron die het scenario schreef. Strange
Days is een Fifth Elementiaanse film, met een geslaagde, gevoelsmatig
grote wereld, al speelt alles zich in LA af, in de laatste dagen voor
het jaar 2000. Niemand zinspeelt op de millennium-bug, maar dat de boel
dystopisch op instorten staat is wel duidelijk. LA is een politiestaat,
en de voormalige cop (het is een noir he) Ralph Fiennes handelt in...
minidiscs!? De halve mensheid is verslaafd aan 'playback', een virtuele
realiteit (vol porno, actie, en snuff) te bereiken via diezelfde md's én
een soort keukengarde op je kop. :) Dat soort dingen dus. Het effect
van de schijfjes wordt al snel onomstotelijk bewezen door Juliette
Lewis, met bijzonder weinig aan, behalve rolschaatsen. Niet geheel
onbegrijpelijk is zij Fiennes' obsessie, maar haar femme fatale-status
(die je van mijlenver aan ziet komen) raakt langzaam wat in de
verdrukking. Cameron being Cameron probeert hij méér dan een noir. He
goes reálly black, met de hulp van powervrouw Angela Bassett. Cameron
haalt er zelfs de rassenrellen van '94 bij. Rosa Parks 2.0, we pikken
het niet meer! Een Tupaciaanse rapper is dood aangetroffen, en een black
revolution is rising. Langzaamaan verworden de md's tot een
betrekkelijk 'gewoon' opslagmedium, en wordt Strange Days steeds
politieker. En zowaar behoorlijk anti-autoritair. Het einde (al
aftellende) mag er wezen. Al bleef ik het jammer vinden dat het
alledaagse shabby handel-plotje (waarin ook Richard Edson en Tom
Sizemore belangrijk zijn) verdwijnt in een hele hoop 'scenario'. Spot trouwens de Fatboy Slim-sample!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten