Het
moest er toch een keer van komen. Laatst nog zitten grappen over hoe
spannend ik deze film vond als elfjarige: ik haakte af toen Goldblum op
weg naar zijn 'vliegstatus' extra suikerklontjes in de koffie begint te
gooien. Dat is pas na een minuut of 40, dus ik was al met al nog best
ver gekomen. Ditmaal zag ik op dat moment nog niets engs in, maar tien
minuten later piepte ik wel anders! Op
Clean, Shaven-achtige wijze
begint het lijf van Goldblum uit elkaar te vallen, waar
“bloedkanker”-vlekken toch al woekerden. En ja, dat fokt toch wel met
mijn diepste angsten hoor. Ik leerde bij deze kijkbeurt nog dingen over
mezelf, die ik als jong menneke alleen maar onbewust kon voelen. Zeer
speciaal wel. Voor en na die intense momenten is The Fly een lekker
maffe typische Cronenberg-exercitie. Goldblum heeft een geniale 'mat',
en brengt vanaf het begin al de juiste energie. Cronenberg heeft helaas
weinig tijd om bij het 'maagdelijke wetenschapper leert the flesh kennen'-thema
stil te blijven staan, maar dat de film AIDS-paranoia echoot is toch al overduidelijk. Het valt nog mee dat ie niet naar een maagdelijk meisje
gaat zoeken om van zijn 'toestand' te genezen. (Denk aan het tribale
bijgeloof.) Tegenspeelster Geena Davis heeft een wat moeizamere rol, ze
moet beginnen als journalist die de touwtjes in handen heeft, maar wordt
dermate 'overspeelt' dat ze de rest van de film gedwee (en met
pruillipje) achter Goldblum aanhobbelt. Pas als de hysterie losbarst
weet ze de juiste toon weer te vinden. Die laatste fase is Notre
Dame-grotesk, maar heeft ook nog tijd voor een prachtige speech. De
'politiek' van insecten! Howard Shore-strijkjes zwellen aan, en Goldblum
ratelt als 'the incredible shrinking man'. Even existentieel. Enige
minpuntje: waarom vliegt hij aan het einde niet ongrijpbaar weg? Dat had
ik nog magischer gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten