Xala

Kijk dit zijn de soort Afrikaanse films die wíj (tja) willen zien. Niks geen voodoo-sproookjesverhalen zoals in het latere Yeelen. Het new wave-ige Xala combineert het mystieke met het swingende. Het resultaat is een aangename seventies-film vol moderne (zelf)spot. Dakar was altijd al vrij mondain natuurlijk. (Al heeft deze opmerking prompt wat bevoogdends.) Xala is een boeiende afrekening met alles en iedereen, en dan vooral de corrupte regimes op het continent. In de briljante openingsscène wordt het oude blanke bewind vervangen door een eigen regime, maar op een farce-achtige Tati-manier weten de 'wittemannen' meteen hun stempel te zetten. Hoe anders dan door middel van koffertjes geld. Van de nieuwe leiders is het – in feite de hele film lang – onduidelijk of ze nou een bedrijfje runnen, of een land. Het hoofdpersonage denkt duidelijk meer aan het eerste, en investeert het gestolen geld in eigen handeltjes, én een derde vrouw. Films met langgerekte bruiloften zijn altijd leuk, en zeker als er op de soundtrack ondertussen een soort Orchestra Baobab speelt. De bruiloft is het begin van het einde voor 'onze zakenman', want hij wordt getroffen door 'de wraak van het volk', die als Los Olvidados-kreupelen om hem heen cirkelen. Xala, het klonk altijd al medicijnig, en blijkt de anti-viagra. Lastig als je zoveel vrouwen hebt! Misschien kwam het allemaal omdat de nieuwe machthebbers zich Europeanen wanen. Ze drinken enkel Evian, en kunnen niet meer slapen zonder airco. De tweede helft van de film schetst op wat al te trage wijze de pogingen van de man om aan zijn vloek te ontkomen. Ondertussen raakt hij almaar verder besmeurd. Ook letterlijk in een bijzonder ranzig, maar daardoor indrukwekkend woedend einde. Geen meesterwerk, wel cruciale (en bijzonder leerzame) Afrikaanse filmgeschiedenis.