Ik
vond het wat raar een Bertolucci-film in Alex Cox-cultserie te treffen,
maar het merkwaardigste is nog dat de film zo voor de hand liggend
Bertolucci is. Ik bedoel, stel je voor Berto goes horror, of zoiets. Dat
zou rare cult kunnen zijn. Maar Strategia del ragno is een typische
praatfilm met postmodernistische trekjes. Het is een film als een grote
Zuid-Amerikaanse roman. (Daarin lijken ook altijd mannen in stadjes van
hun jeugd aan te komen, waarna de stad een soort Wonderland blijkt.) In
werkelijkheid baseerde Bertolucci de film op een kort verhaal van
Borges, lees ik nu, de hoek is dus wél duidelijk. Voeg daar dan nog als
modern sausjes een Calvino-achtig geconstrueerd gevoel van 'dit verhaal
kan als ik - createur - dat wil op elk moment alle kanten op' en je krijgt.... een film waar ik
verder bijzonder weinig van begreep. Voor de tweede keer in een paar
dagen meende ik een doppelgangers-motief te ontwaren. De man die in het
Pasolini-achtige, buiten de tijd staande dorpje arriveert is de zoon van
een vermoorde anti-fascist, maar aangezien iedereen hem áls die man
herkent en hij met de ogenschijnlijk eeuwig jong gebleven minnares van
pa aanpapt gaat alles door elkaar lopen. Als de zoon dan ook nog de
moord begint te reconstrueren leek me dat hij uiteindelijk zélf zijn
vader dood ging schieten. Of zichzelf. Of zoiets. Zo ver komt het niet,
sterker nog, plots is de film om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten