Claude Berri wist het
waarschijnlijk zelf ook wel; in een woordje vooraf meldt hij dat deze
film de oorlog bekijkt door het magisch-realistische filter van een
kind. Dat zijn een hoop moeilijke woorden voor 'sentimenteel'. Zo bezien
is dit een beetje een voorloper van dat holocaust als spel-werkje van
Benigni. Hard als
Jeux Interdits wordt het hier dus nergens, terwijl je
dat als kijker verwacht, en vreemd genoeg zelfs wílt. Alsof er niet ook gewoon genoeg mensen
gelukkig waren tijdens WWII! En dat je als joods kind een plezierige
tijd door kan brengen op het platteland is ook al niet zo vreemd. Het
Jonatah Safran Foer-achtige jongetje wordt door mijn favoriete Fransoos
Charles “De Neus” Denner bij een oud opa'tje gedropt. Opa is niemand
minder dan de
L'Atalante-zeeman Michel Simon, en geknipt voor de ietwat
karikaturale rol van continu op joden mopperend boertje. Het jongetje
houdt zijn petit oiseau wijselijk verborgen, en speelt dit gevaarlijke
spelletje vrolijk mee. Tot ie – en daar wordt de film echt grappig –
zelf bang wordt om een jood te zijn. Misschien ben je er zelf wel een,
schreeuwt hij tegen opa. Ondertussen is er tijd voor accordeon-muziek,
en kalverliefdes-perikelen. Zo goed als een Zweedse jeugdfilm wordt het
nergens, maar het heeft de zorgeloze aanstekelijkheid van Malle's
Milou en Mai. Dat de film eigenlijk ietsje meer
Au Revoir les Enfants had
mogen zijn, zou opa waarschijnlijk gezeur van zeiksnorren vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten