Emokids,
het lijkt een Amerikaanse uitvinding, maar deze Japanse film is in
alles hoe een My Chemical Romance-fan zich dagelijks voelt. Chaotisch,
wispelturig, melodramatisch, en, nou ja, heel emotioneel. In deze 150
minuten exercitie zitten wel een stuk of vijf films verstopt, om de zoveel
tijd begint er gewoon bruusk een nieuwe. Ik vond lang niet alles
geslaagd, kon de kids nauwelijks uit elkaar houden, en vreemd genoeg
beviel júist een fanboy-internetforum gedeelte het minst. Op een message
board communiceren de jongeren over de mysterieuze Lily Chou-Chou, als
een soort alternatieve voice-over zien we de teksten in beeld getypt
worden. Onder de posters bevindt zich een wat verlegen jongen die zich
staande probeert te houden op de hel op aarde: de middelbare school. De
schooltaferelen zijn vergelijkbaar met
Typhoon Club, die vond ik beter, alhoewel Chou-chou echter is. Typhoon Club is meer een
volwassenenfantasie, daar is rape gewoon spannend, hier is het – duh,
terecht – een drama. Maar de allerbeste fase in Chou-Chou is een plotse
vakantie op een of ander Japans koraalrif eiland. (De gebruinde
plaatselijke bevolking is heel
Wah Do Dem-Jamaicaans). De middelbare
school jongetjes bewonderen de baywatch-babes, worden aangevallen door
exotische beesten, en dat alles zelfgefilmd met de handheld (waar
daarvoor nog geen sprake van was). Bizar intiem ineens, en heel gaaf. In
de wat mindere tweede helft zorgt vooral Claude Debussy nog voor
hoogtepunten. Hoe de fuck kan het toch dat Claire de Lune zijn
emotionaliteit maar blíjft behouden. Ik had zin om een potje te grienen,
emokid he.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten