Die
Italianen hebben zoveel class dat je de Vincent Gallo-achtige
hoofdrolspeler hier zonder problemen meer dan veertig jaar de toekomst in kan
sturen, om 'm op een G-star reclamebord anno nu te knallen. Hij zou nog
steeds een hipster zijn. Franco Nero (want over hem heb ik het) speelt een kunstenaar op zoek naar
rust in zijn kop, in a beautiful place out in the country. Je kan dus
wel raden dat het daar nooit van komt, al wordt de gekte nergens zo
indringend als zijn avant-gardistische droom uit het begin. Sadistische
spelletjes, ik ging er eens goed voor zitten. Maar eigenlijk wordt de
bij vlagen verbluffend mooi geschoten film (vol spiegels,
vanzelfsprekend) langzaamaan almaar conventionelere psycho-horror, met
een kring van handopleggingen, de geest van een overleden meisje dat
door het huis spookt, en roddelende dorpelingen die daar meer van weten,
dat werk. De kunstenaar bivakkeert in de afbrokkelende villa met een
rossige huismeid, terwijl zijn beeldschone manager (tevens eega, ook
modern) af en toe een traumatiserend bezoekje brengt. Op een bepaald
moment hoort de schilder vreemde geluiden, en vindt het meisje bezig aan
een avontuurtje. Hij trekt de man onder haar bed vandaan. En even dacht
ik dat hij zichzélf vond. Een confrontatie met zijn doppelganger.
Helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten