De bekende Zuid-Amerikaanse
film-elementen zijn allemaal aanwezig, en vervelen nog niet. Je denkt
het is een licht continent, maar hun films zijn recentelijk (ook) letterlijk donker.
Grauwe achterbuurten, roestig, er zijn niet eens schaduwen, het is
alsof er een dik wolkendek boven de straten hangt. Ook de dictaturen
drukken op de mensen, hier de junta-militairen van Pinochet. 'Goh',
concludeert een oud dametje verbaasd dankzij haar kleuren-tv. 'Pinochet
heeft blauwe ogen'. Daarna wordt het óók voor haar ogen zwart, als de
hoofdrolspeler haar tv 'meeneemt'. Wat een rol! Ik was blij dat het
geweld nu eens gewoon vanaf het begin kwam, niks uitzinnige
uitspattingen aan het eind. Zo achteloos dat ik niet eens over de man
'als seriemoordenaar' begon te denken. Deze kerel heeft geen enkele
moraal meer, en nog maar één droom. Dansen als Tony. Een surreële
obsessie (kenmerk numero drie) waar de man klaarblijkelijk zijn hele
omgeving mee heeft aangestoken. In het shabby Cannery Row-achtige
cafeetje dansen moeder, dochters en andere randfiguren met hem mee.
Broeierig, dat spreekt vanzelf. Alhoewel, 'jij wordt enkel nog hard van
je glazen vloer'. Na een tijdje begon ik wat te verlangen naar een
tweede rol, naast deze tour de force, maar misschien is het ontbreken
daarvan wel logisch. 'Tony Manero' communiceert alleen nog in
(donkerbruine) bewegingen. Bovendien is het corrupte einde sterk genoeg
om bezwaren opzij te schuiven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten